Το σκηνικό είναι πάντα Κολωνός

Το σκηνικό είναι πάντα Κολωνός όπως και πάντα η απάντηση είναι ο λόγος του άλλου αντεστραμμένος... έτσι πηγαίνουμε τυφλοί από Ιοκάστη σ' Αντιγόνη... και κάπου ανάμεσα Καλυψοί και Κίρκες και Ναυσικές... τυφλοί μονάχα μ' ενα ποίημα λόγια κελαηδίσματα αηδονιών... εκεί στο λόφο των παιδικών μου χρόνων... Κολωνός το ταβερνάκι κι η μυρουδιά της μαρίδας δοξασμένη... μ' ενα φακό να αιφνιδιάζω κάτι φιλιά όλο καλοκαίρι... και να έχω άγνοια πως είναι ο τόπος που ο άντρας θα γυρέψει τον τάφο του... ίσως και να 'ναι μια δικαιοσύνη όλα αυτά... ίσως πατέρας να σημαίνει αυτό... αργά να φτάνεις προς τις κόρες σου γυρεύοντας το χέρι να σε πάει στο θάνατο... την έχω κιόλας σχεδιάσει τη σκηνή... την έχω αποφασίσει αγαπώντας τη φθορά μου... μα πάντα ο άντρας θα ' ναι αδέξιος... γιατί πατέρας είναι η προσωπίδα... όπου κόρες άναλαφρες γυρεύουν ν' αποθέσουν κάτι λόγια επίμονα... κομμένα λες από την τελευταία τους ανάσα και πανάρχαια... πάντα ως πατέρας σου ν' αργώ και πάντα να με περιμένουν λόγια... και να 'ναι αυτό μια τελευταία διάβαση... μια επίκληση καλύτερα μια γυρισμένης πλάτης για να γίνει φως... και να πηγαίνω αδέξιος κάτω από ένα βλέμμα πατημένα λόγια... ίσως γιατί και το μερίδιο του πόνου που στον καθένα αναλογεί μας θέλει όλους τελεσίδικα απαρηγόρητους... έξω από το όνομά του μάλλον είμαστε ορφανοί εκ πατρός... και το άγαλμα που κατεβάζει κάθε νύχτα ένα μπάρκο αόρατο είναι το σώμα ενός θεού νεκρού καμματιασμένο... μην ξέροντας αν για τη θλίψη είναι ή για τη χαρά έξω από την επιθυμία της γυναίκας εικόνα του πατέρα τα νερά ποτέ τους δεν στερέωσαν...